TOP GUN ฝันของเด็กชาย
เมื่อปีพ.ศ.2529 ตอนนั้นผมอายุเพียง 16 ปี ยังเรียนหนังสือระดับมัธยมอยู่ที่โรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัย วันๆเอาแต่เล่นบอล กับอ่านหนังสือเตรียมสอบเอนทร้านซ์ ไม่มีอะไรหวือหวา ผมเป็นคนชอบดูหนังโรง ไปดูคนเดียวก้อได้ไม่แคร์สื่อ แต่ก่อนนี้โรงหนังในห้างไม่มี ต้องไปดูโรงหนังใหญ่ๆในกทม อย่างเช่น ลิโด้ สกาล่า เพชรรามา สยาม ทุกวันเสาร์ผมต้องนั่งรถเมล์ออกจากบ้านที่ดอนเมืองไปเช่าม้วนวิดิโอฟุตบอลที่ห้างพันธ์ทิพย์พลาซ่าแถวๆประตูน้ำ จากนั้นแว่บไปโรงหนัง ดูหนังสักเรื่องอยู่เสมอ วันเรียนหนังสือบางวันก้อชวนเพื่อนไปดูหนังบ้างตามกำลังทรัพย์และกำลังศรัทธา
มีอยู่วันหนึ่ง หนังฟอร์มยักษ์จากฮอลลีวู๊ดเข้าโรง ดารานำชื่อ ทอม ครุ๊ส (TOM CRUISE) หุ่นล่ำแต่เตี้ยนิดนึงถ้าเทียบกับฝรั่งด้วยกัน แกรับบทเป็นนักบินทหารเรือในเรื่อง TOP GUN เห็นภาพทอม ครุ๊สยืนเท่ใส่แจ๊คเก็ตบินสีเขียวกับแว่นกันแดดในโฆษณาหนังแล้วชวนให้ดูเสียเหลือเกิน เลยชวนเพื่อนรักสองสามคนไปดูด้วยกัน โอ้โฮ บร๊ะเจ้า มันช่างสุดยอดจริงๆ ฉากเครื่องบินขับไล่ F-14 A “TOMCAT” บินไล่โฉบกัน ที่เรียกกันว่า DOGFIGHT มันช่างสนุกเสียจริง เสียงคำรามของเครื่องบิน เสียงติดต่อวิทยุระหว่างหอบังคับการบินกับนักบิน ภาพเครื่องบินบินขึ้นจากเรือบรรทุกเครื่องบินหรือแม้กระทั่งท้องฟ้าสีครามและภูเขาที่เป็นแบ๊คกราวน์ของหนังตลอดเรื่อง มันช่างติดตาตรึงใจผมเสียจริงจนเก็บไปฝันอยูหลายคืน
คุณพ่อของผมท่านเป็นทหารอากาศ ก็อยากให้ลูกรับราชการจะได้มั่นคง เลยอยากให้ไปสอบเข้าโรงเรียนนายเรืออากาศ แต่ตัวผมเองอยากเอ๊นทร้านซ์ซะมากกว่า ในที่สุดก็ตามใจพ่อ ไปสอบทั้งเรืออากาศและสอบเอ็นทร้านซ์ เลยได้มันทั้งสองที่เลย เอาหล่ะสิ คราวนี้ต้องตัดสินใจแล้วว่าจะไปเป็นทหารอากาศหรือเลือกเรียนมหาวิทยาลัยดี ประเด็นมันอยู่ตรงที่รายงานตัวเข้าไปเรียนเตรียมทหารแล้วสามวัน เข้าไปถูกนายทหารพี่เลี้ยงในโรงเรียนเตรียมทหารซ่อมแซมแล้วจนหน้าดำหัวแดงแทงกบไปพักใหญ่ วันที่ทราบว่าสอบเอ็นทร้านซ์ได้ด้วย ตัวเราอยู่ในโรงเรียนเตรียมทหารแล้ว นอนคิดอยู่คืนนึง วันรุ่งขึ้น นึกถึงหน้าพ่อหน้าแม่ที่รอความหวังจากเรา แล้วก้อตัดสินใจเลือกเรียนเรืออากาศต่อไป ด้วยเหตุผลว่า อันตัวกรูอาจจะเป็นแบบทอม ครุ๊สก็ได้นิ มันก้อเท่ไม่หยอก
แต่หนทางก่อนจะเป็นเหมือนทอม ครุ๊ส ในแบบไทยๆนี่มันช่างสาหัสนิ ปีแรกในเรืออากาศ ถูกบังคับสารพัดให้วิ่ง ให้ฝึกทหาร ให้ออกกำลัง ถูกทำโทษ กินข้าวสามนาที เรียนหนังสือแบบง่วงๆตลอด ไม่มีเวลาส่วนตัวยกเว้นเวลานอน บ้านก็ไม่ได้กลับ จนผ่านปีแรกที่สาหัสมาได้ ปีถัดๆมาเริ่มสบายขึ้น ก็ตั้งใจเรียนตั้งใจพัฒนาตัวเอง มีเพื่อนรักร่วมรุ่นที่กอดคอกันเหนื่อยและหิวมาห้าปี จนจบการศึกษา ได้รับพระราชทานปริญญาบัตรและกระบี่ยาวจากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เป็นความภูมิใจสูงสุดในชีวิต
สมัยนั้น โรงเรียนนายเรืออากาศเรียนห้าปีจบ ในปีสุดท้าย มีการสอบคัดเลือกเป็นนักบิน หนึ่งรุ่นมีประมาณ150คน เค้าจะรับเพียง 90คนเพื่อไปเรียนการบิน ดังนั้นต้องมีประมาณ 60 คนที่หมดสิทธิ์ได้ไปเรียนที่โรงเรียนการบินกำแพงแสน ผมเป็นหนึ่งในผู้ผิดหวังเหล่านั้นครับ
ภาพทอม ครุ๊สสวมแจ๊คเก็ต หายวับไปกับตา เหลือแต่ภาพนายทหารหนุ่ม เดินท่อมๆเข้าไปทำงานในกรมกอง นั่งเฝ้าโต๊ะทำงาน คอยเช็คชื่อนายทหารประทวนที่แก่คราวพ่อรอวันเกษียณ ตกเย็นนั่งบริการและก๊งเหล้ากับพี่ๆนายทหารที่สโมสร แทนที่จะได้เดินตามความฝันตัวเองเมื่อเริ่มต้น
เศร้าอยุ่ได้พักหนึ่ง ลุกขึ้นมาใหม่ ชีวิตไม่สิ้นต้องดิ้นต่อไป ได้รับการบรรจุเป็นนายทหารที่กรมสรรพาวุธ กองทัพอากาศ จากนั้นถูกส่งไปอบรมที่สาธารณรัฐเช๊ค(CZECH REPUBLIC) เพื่อรับเครื่องบินแบบ L-39 ALBATROSS แล้วกลับมาทำงานที่ฝูงบินที่โคราช ในฐานะนายทหารสรรพาวุธ ระหว่างนั้น ก้อแอบปันใจไปลองสอบการบินไทยดู เผื่อฟลุ๊ค ไม่ได้เป็นทอม ครุ๊ส ก็ไม่เป็นไร เป็นนักบินแอร์ไลนส์ก็ไม่เลวนะ อย่างนัอยก็มีรายได้ตอบแทนเยอะขึ้นพอให้ครอบครัวได้สบาย
แล้วฝันก็เป็นจริงครับ วันหนึ่ง กลับจากทำงาน มีโทรเลขส่งมาจากกทม(เอ๊ะ โทรเลขคืออะไรหว่า 555) พอเปิดซองออกมาดู ดีใจกระโดดตัวลอย สำเร็จแล้ว ผมได้เข้าไปเป็นสมาชิกใหม่ของบริษัทการบินไทยแล้ว วันนั้นอารมณ์กำลังได้ที่ ซื้อตั๋วการบินไทยบินกลับจากโคราชมารายงานตัวเลย เห่อมาก ระหว่างนั่งเครื่องบิน ซึ่งก็เป็นครั้งแรกด้วยที่ผมได้นั่งเครื่องบินการบินไทย มันรู้สึกภูมิใจยังงัยไม่รู้ ความรู้สึกนั้นมันยังครุ
กรุ่นไม่มีวันจางจนทุกวันนี้
กรุ่นไม่มีวันจางจนทุกวันนี้
จนมาถึงวันนี้ เกือบยี่สิบแล้วที่ทำงานอยู่ที่การบินไทยในฐานะนักบิน ภูมิใจและดีใจที่อยู่ในบ้านหลังนี้ จะสุขจะทุกข์ก็บ้านของผม ไม่หนีไปไหน การบินไทยให้ชีวิตใหม่ ให้รถ ให้บ้าน ให้เมียที่สวยและน่ารัก ให้ลูกชายหน้าตาดีมาหนึ่งหน่อ และทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ของคนรอบข้างดีไปด้วย ผมภูมิใจที่ได้ซื้อบ้านให้คุณพ่อคุณแม่ได้อยู่ และที่สำคัญผมได้รับเกียรติอย่างสูงให้ทำหน้าที่กัปตันของบริษัทการบินไทย ทำหน้าที่รับใช้พาทุกท่านเดินทางสู่จุดหมายด้วยความปลอดภัยและราบรื่น จะมีอะไรดีกว่านี้อีกแล้วครับท่านผู้ชม
อยากฝากถึงน้องๆที่กำลังไล่ตามฝัน ระหว่างทางมันเหนื่อยมันล้าบ้าง ก็ต้องอดทน กัดฟันสู้ต่อไปนะครับ ไม่ได้วันนี้ วันหน้าเดี๋ยวมันก็ได้
แล้วสักวันมันก็จะเป็นของเราครับ ผมแอบเห็น ทอม ครุ๊ส โบกมือเรียกแล้ว เห็นมั๊ยนั่นหน่ะ?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น